Betmen je plagijat…

Betmenovo prvo pojavljivanje obeleženo je raznim aktima očiglednog plagijata. plagijat

Tokom zlatnog doba stripa, pisci i crtači su veliki deo svoje inspiracije prikupili iz „palpa“ 30-ih. Palp su bili jeftini časopisi beletristike, koji su se uglavnom sastojali od teksta sa ograničenim ilustracijama, koji su dobili nadimak po jeftinom papiru od drvene pulpe koji se koristio u procesu štampanja. Tehnički gledano, prava originalnost su nemoguća jer sve što svaki stvaralac doživi u određenoj meri utiče na njegov rad. U autobiografiji Boba Kejna ”Betmen i ja”, on tvrdi da su tri izvora inspiracije za lik Betmena: da Vinčijeve skice leteće mašine sa krilima slepog miša, western film The Mark of Zorro iz 1920. i misteri film The Bat Whispers iz 1930. godine. Međutim, Betmenov ko-kreator Bil Finger priznao je da je Bob Kejn zanemario da pomene primarnu inspiraciju za Betmena: lik the Shadow.

Volter B. Gibson, pisac i profesionalni mađioničar, prvobitno je stvorio The Shadow-a kao misterioznog naratora radio emisije u julu 1930. The Shadow se transformisao u lika iz palp fikcije na osnovu popularnog zahteva njegove publike, jer su slušaoci smatrali da je zlokobni spiker ubedljiviji od same radio emisije. Tako je Shadow dobio svoju prvu pisanu avanturu u aprilu 1931. The Shadow je stvorio osnovu za arhetip superheroja, uključujući pomoćnike, superzlikovce i tajni identitet. U Istoriji stripova Džima Steranka se navodi da je Bil Finger je priznao da je prvo pojavljivanje Betmena u Detective Comics br. 27, koji je napisao Bil Finger i ilustrovao Bob Kejn, „bilo rip off priče o The Shadow-u“. U biografiji Walter B. Gibson and The Shadow, Gibson iznosi optužbe da je „Betmen samo klovnovska verzija The Shadow-a“.

Pročitajte: Šta Alan Mur misli o Roršahu?

Vil Marej, istoričar popularne kulture, i Entoni Tolin, strip ekspert, identifikovali su tačan izvor Betmenovog prvog pojavljivanja. Prva priča o Betmenu, „Slučaj hemijskog sindikata“, plagirana je iz priče „Partneri opasnosti“ u The Shadow #113, koju je napisao Teodor Tinsli i ilustrovao Tom Lauel. Priča „Partneri opasnosti“ koja je debitovala nekoliko meseci ranije, pominje slepe miševe u sedam različitih prilika, a takođe je i kriminalistički triler fokusiran na istragu ubistava hemijskog sindikata. Bil Finger je komprimovao tih 60 stranica teksta u šest stranica stripova što je rezultiralo „bizarno složenim zapletom“, kako navodi Grant Morison u njegovoj knjizi Superbogovi, u kojoj analizira mnoge superheroje. U jednom trenutku priče, Betmen direktno odražava The Shadow-a kada pobegne iz iste zamke (džinovske staklene kupole ispunjene otrovnim gasom) koristeći potpuno iste metode (običnu maramicu). Bob Kejn je čak pratio nekoliko unutrašnjih ilustracija Toma Lovela da bi obezbedio crteže potrebne za tu za scenu.

Ironično, mesec dana nakon što je Detective Comics #27 objavljen, izdavač Thrilling pulp kopirao je ideju o Betmenu i stvorio lika „Black Bat“, za dlaku izbegavajući tužbu. Prema članku „The Trouble with Bob“, objavljenom u izdanju časopisa Comic Book Creator #14, Bill Finger je uzvratio još jednim činom plagijata. Finger je insistirao da su „oni ukrali naš lik, pa smo mi ukrali njihovu rukavicu“, što objašnjava iznenadnu pojavu Batmanovih čuvenih rukavica sa oštricama nekoliko izdanja kasnije.

Jasno je da bi čak i njegovi najvatreniji obožavaoci morali da priznaju da Betmen nije najoriginalniji lik na spisku likova DC Comics-a. Takođe, neko bi verovatno trebalo da uredi deo nadgrobnog obeležja Boba Kejna u obliku stripa gde je napisano da je Betmen rezultat „božanske inspiracije i bogate mašte“. Betmenovi kreatori su možda plagirali njegovo prvo pojavljivanje, ali na sreću svih nas lik je evoluirao tokom godina u nešto potpuno originalno.

Korišten materijal sa portala Screenrant