„Sećam se Prata”: Svedočanstva ljudi iz Pratovog najbližeg okruženja…

Prikaz knjige “Sećam se Prata” u izdanju Stalkera

To su članovi njegove porodice – druga supruga An Fronije, koja je Huga inspirisala da napravi strip „Ana iz džunge”, i ćerka Silvina. Zatim bliski saradnici – Lele Vijanelo, crtač koji je na osnovu Pratovih instrukcija radio postavke panela, pozadine kadrova, pa čak i likove u poznijoj fazi, Gvido Fuga, arhitekta koji je od albuma „Korto u Sibiru” bio zadužen za nacrte građevina, vozila i mašina, i Mariolina Paskvalini, Fugina žena a Pratova inspiracija za lik Veneksijane Stivenson, koloristkinja. Tu su, takođe, i prijatelji od najranijeg detinjstva ili mladosti – crtači Ivo Pavone i Stelio Fenco, kao i istaknuti italijanski pisac Alberto Ongaro, čovek za koga je Prat smatrao da bi jedini mogao naslediti pisanje scenarija za eventualne buduće avanture Korta Maltezea. Premda je to za Pratova života bila tabu tema i niko nije zaista očekivao da će „Korto” ikada biti nastavljen.

Pročitajte: “Viling” – Dva Pratova autoportreta…

Subjektivna svedočanstva ovih ljudi koji sa setom govore o svom Hugu, ispričana su priređivaču Mišelu Žansu, francuskom strip-autoru i osnivaču izdavačke kuće Moskito, 2012. godine u Malamoku, ostrvskom naselju na ulazu u Venecijansku lagunu. Potkrepljena su brojnim privatnim fotografijama od kojih većinu imamo prvi put priliku da vidimo.

Njihove pripovesti u izvesnoj meri demistifikuju Prata, Prata običnog čoveka, Huga Venecijanca, otkrivajući poneku manu, nezgodnu narav, narcisoidnost, posesivnost, ili pak ističući njegove vrline, poput duhovitosti, brižnosti, pravdoljubivosti… dok s druge strane nizom nezaboravnih anegdota učvršćuju mit o Hugu Pratu autoru, pustolovu i osebujnom geniju čije delo svojom maštovitošću zamagljuje granicu između stvarnosti i snova.

Iz knjige saznajemo detalje o Pratovim crtačkim navikama, načinu na koji je stvarao i razlozima zbog kojih je s godinama težio uprošćavanju crteža i pojednostavljvanju. Takođe, otkriva nam se i jedna škrta ali i pomalo nesigurna crta ličnosti kada je u pitanju zaostavština, ali i njegovi budući naslednici.

Najgorča su svedočanstva o onome što se dešavalo nakon Pratove smrti, o sporovima koje naslednici, pre svega Pratova deca, vode sa švajcarskom fondacijom Cong koja brine o Pratovim pravima i originalnim tablama, a koju vodi Pratova saradnica iz poznih životnih godina Patricija Canoti. Mlada koloristkinja brinula je o Pratu do njegove smrti, a priroda njenog odnosa sa Pratom nije do kraja razjašnjena. Iako akteri ove knjige uglavnom ne osporavju njenu ulogu i pozitivan ali veliki uticaj na slavnog autora, gotovo nepodeljeno joj zameraju ponašanje nakon njegove smrti i postepeno isključivanje porodice i saradnika iz donošenja odluka. Uprkos poljuljanoj harmoničnoj predstavi, čitalac ostaje svestan da mu je predočena samo jedna strana medalje, a knjiga, uprkos doticanju škakljive teme, ne proklizava u tabloidnost.

Knjiga „Sećam se Prata” u izdanju Stalkera (2021), štampana je u koloru, na formatu 158 x 240, u tvrdom mat povezu i na papiru koji se koristi za štampanje luksuznih monografija. Na 136 strana knjige tekstovi su ilustrovani sa preko stotinu fotografija.

“Sećam se Prata” svakako ostavlja jedan nesvakidašnji utisak velikog, i na našim prostorima cenjenog, strip autora, kroz svedočanstva i doživljaje o njegovoj ličnosti i radu, osmoro njegovih najbljižih saradnika, a to kako nekoga vide i doživljavaju drugi je svakako veoma bitno i zanimljivo znati iz perspektive jednog stripoljupca.