Kako je zahvaljujući Mausu strip postao obrazovno sredstvo

Maus autora Arta Špigelmana je strip koji se bavi problemima i pitanjima iz stvarnog sveta i nudi pristupačan način za to. U pitanju je prvi i jedini strip koji je 1992. godine osvojio Pulicerovu nagradu za književnost. obrazovno

U Muzeju Holokausta su Mausa definisali kao delo koje je odigralo vitalnu ulogu u obrazovanju ljudi o holokaustu kroz razmenu detaljnih i ličnih iskustava žrtava i preživelih. Predavanje o holokaustu koristeći knjige kao što je Maus može da inspiriše učenike da kritički razmišljaju o prošlosti i sopstvenim ulogama i odgovornosti koju prema takvim događajima imamo danas.

Edutopia, obrazovni resurs za nastavnike koji je osnovao Džordž Lukas, opisuje Mausa kao „najvećeg favorita u književnosti kada su u pitanju dela koja istražuju temu Holokausta, kroz memoare naseljene miševima i mačkama“.

Uz pozitivne kritike i komentare uglednih književnih magazina i kritičara, Maus postaje književnost koja će biti korišćena u školskim učionicama. Sad već više od dve decenije, Maus je predmet analize i diskusije na srednjem i univerzitetskom nivou i često se uzima kao primer za mnoga istorijska, sociološka i psihološka pitanja. 

Osim što je Maus prikupio više akademskih istraživanja nego možda bilo koji drugi rad grafičke literature, takođe je otvorio vrata za druge naslove u strip mediju. Američko bibliotekarsko udruženje (ALA) osnovalo je godišnju međunarodnu konferenciju o grafičkim romanima i stripu, uzdižući grafički roman kao prihvatljiv medij književnosti. U akademskim krugovima sada postoji časopisi za grafičke novele i strip. Čak je i Kaplan dodao grafičke novele u svoje obrazovne kurseve.

POVEZANO: “Maus” – Holokaust prikazan na najiskreniji mogući način

Već 2001. godine, nastavnici engleskog jezika su u učionicama zagovarali grafičke romane. Ovo se odrazilo u The English Journal 2001. godine, zvaničnom časopisu Nacionalnog saveta nastavnika. Na svojim stranicama, Roko Versači, pionir u oblasti korišćenja grafičkih romana, izjavio je: „da stavljanjem stripa, čiju osnovnu formu bez sumnje prepoznaju, u kontekst učionice, nastavnici mogu uhvatiti učenike nespremne na pozitivan način, a ova dezorijentacija je, prema mom iskustvu, dovela do toga da se učenici više angažuju zadatim radom.”

Ubrzo nakon Mausa, 1994. godine Skot MeKlaud je dodatno popularizovao akademsko proučavanje stripa knjigom  Understanding Comics. Meklaudova knjiga analizirala je odnos između čitaoca i teksta. Objasnio je jezik grafičke književnosti i pokazao kako se lako rigorozna književna analiza može primeniti na mnoge stripove.

Integracija stripa u učionicama brzo se proširila nakon Špigelmanovog Mausa. Drugi radovi su privukli naučnu pažnju uključujući čitav serijal Sendmena Nila Gejmana, Palestinu Džoa Saka i Pisma iz Sarajeva Džoa Kjuberta. Neka starija dela koja su u vreme svog objavljivanja zanemarena u književnim krugovima, kao što su Nadzirači Alana Mura i Ugovor s Bogom Vila Ajznera, takođe su bila predmet ponovne ocene i analize. Ovi grafički romani su bili široko dostupni, radili su ih istaknuti profesionalci i velika strip imena i na zanimljiv način su se bavili složenim temama.

Mnogi strip naslovi se danas koriste kao preporuke i navode kao primeri svima onima koje zanima kreativno pisanje. Upotreba stripova kao obrazovnog sredstva nastavlja da raste. Pokušaji zabrane različitog sadržaja (na primer, zabrana Mausa od strane školskog odbora u Tenesiju) neće zaustaviti njihov značaj ili korišćenje.